Tokyo International Forum

Polly M.K. has added a photo to the pool:

Tokyo International Forum

Ein imposantes, schiffartiges Gebäude aus Glas und Stahl.

Das von dem Uruguayer Architekten Rafael Vinoly entworfene Tokyo International Forum, Tokyos größtes Kongresszentrum, ist ein luftiger Raum aus Glas und Stahl. Hier finden Konzerte, Ausstellungen und andere Veranstaltungen statt, und das Forum mit seinen modernen Kunstwerken ist ein inspirierender Raum für kulturellen Austausch, Unterhaltung und Lernerlebnisse.

Das Forum verfügt über 8 Hallen und 34 Konferenzräume.

Die riesige Glaslobby ähnelt einer Glasarche und dient als Mittelpunkt des Veranstaltungsortes. Weitläufig und luftig ragt das Stahlgerüst über 60 Meter in die Höhe.

(Auszug aus: www.japan.travel/de/spot/1713/)
.................................

A landlocked ship of soaring glass, full of events and modern art

Designed by Uruguayan architect Rafael Vinoly, Tokyo's largest convention center, Tokyo International Forum, is an airy space of glass and steel. Host to concerts, exhibitions and other events and dotted with modern art pieces, the forum is an inspiring space for cultural exchanges, entertainment and learning.

The forum includes eight halls and 34 conference rooms.

The vast glass lobby resembles a glass ark, serving as the focal point of the venue. Spacious and airy, the steel framework stretches up to 60-meters-high.

(Shortend from: www.japan.travel/en/spot/1713/)

Tokyo International Forum

Polly M.K. has added a photo to the pool:

Tokyo International Forum

Ein imposantes, schiffartiges Gebäude aus Glas und Stahl.

Das von dem Uruguayer Architekten Rafael Vinoly entworfene Tokyo International Forum, Tokyos größtes Kongresszentrum, ist ein luftiger Raum aus Glas und Stahl. Hier finden Konzerte, Ausstellungen und andere Veranstaltungen statt, und das Forum mit seinen modernen Kunstwerken ist ein inspirierender Raum für kulturellen Austausch, Unterhaltung und Lernerlebnisse.

Das Forum verfügt über 8 Hallen und 34 Konferenzräume.

Die riesige Glaslobby ähnelt einer Glasarche und dient als Mittelpunkt des Veranstaltungsortes. Weitläufig und luftig ragt das Stahlgerüst über 60 Meter in die Höhe.

(Auszug aus: www.japan.travel/de/spot/1713/)
.................................

A landlocked ship of soaring glass, full of events and modern art

Designed by Uruguayan architect Rafael Vinoly, Tokyo's largest convention center, Tokyo International Forum, is an airy space of glass and steel. Host to concerts, exhibitions and other events and dotted with modern art pieces, the forum is an inspiring space for cultural exchanges, entertainment and learning.

The forum includes eight halls and 34 conference rooms.

The vast glass lobby resembles a glass ark, serving as the focal point of the venue. Spacious and airy, the steel framework stretches up to 60-meters-high.

(Shortend from: www.japan.travel/en/spot/1713/)

Slashdot

News for nerds, stuff that matters

America's Largest Power Grid Is Struggling To Meet Demand From AI

An anonymous reader quotes a report from Reuters: America's largest power grid is under strain as data centers and AI chatbots consume power faster than new plants can be built. Electricity bills are projected to surge by more than 20% this summer in some parts of PJM Interconnection's territory, which covers 13 states -- from Illinois to Tennessee, Virginia to New Jersey -- serving 67 million customers in a region with the most data centers in the world. The governor of Pennsylvania is threatening to abandon the grid, the CEO has announced his departure and the chair of PJM's board of managers and another board member were voted out.

The upheaval at PJM started a year ago with a more than 800% jump in prices at its annual capacity auction. Rising prices out of the auction trickle down to everyday people's power bills. Now PJM is barreling towards its next capacity auction on Wednesday, when prices may rise even further. The auction aims to avoid blackouts by establishing a rate at which generators agree to pump out electricity during the most extreme periods of stress on the grid, usually the hottest and coldest days of the year. High prices out of the auction should spur new power plant construction, but that hasn't happened quickly enough in PJM's region as aging power plants continue to retire and data center demand explodes. PJM has made the situation worse by delaying auctions and pausing the application process for new plants, according to more than a dozen power developers, regulators, energy attorneys and other experts interviewed by Reuters.

PJM says the supply and demand crunch has been caused largely by factors outside of its control, including state energy policies that closed fossil-fuel fired power plants prematurely and data center growth in "Data Center Alley" in Northern Virginia and other burgeoning hubs in the Mid-Atlantic. "Prices will remain high as long as demand growth is outstripping supply -- this is a basic economic policy," said PJM spokesman Jeffrey Shields. "Right now, we need every megawatt we can get." New projects totaling about 46 gigawatts -- enough capacity to power 40 million homes -- have been cleared in recent years, "but are not getting built because of local opposition, supply chain backups or financing issues that have nothing to do with PJM," Shields said.

PJM has lost more than 5.6 net gigawatts in the last decade as power plants shut faster than new ones enter service, according to a PJM presentation filed with regulators this year. PJM added about 5 gigawatts of power-generating capacity in 2024, fewer than smaller grids in California and Texas. Meanwhile, data center demand is surging. By 2030, PJM expects 32 gigawatts of increased demand on its system, with all but two of those gigawatts coming from data centers.

Read more of this story at Slashdot.

Sargasso

Hopeloos Genuanceerd

Lang leve de rechter!

LONGREAD - door mr. Robert Peter Kuijper

Judgebashing is de nationale, zelfs internationale hobby geworden. In het politieke debat, maar ook in de media en op elk digitaal forum klaagt men over “vervelende” rechters die er alleen zijn voor de rijken, criminelen vertroetelen en vrijspreken op grond van vormfouten – hoewel dat al jaren nauwelijks nog gebeurt – en zich ten onrechte met politiek bemoeien. Populistische politici en regeringsleiders lamenteren over ‘diskastocratie’ en proberen met wisselend succes de rechterlijke macht aan banden te leggen en politiek te immuniseren tegen vervolging.

Zes jaar geleden deden de uitspraken over het stikstofbeleid en de Urgendazaken veel stof opwaaien. Klaas Dijkhoff stelde in reactie op de eerste uitspraak zich te ergeren aan rechters die “creatief of te extensief gebruikmaken van de regels die er zijn en dingen opleggen. Dat mensen steeds naar de rechter stappen is ook vaak bloedirritant. Dat zijn ook nog vaak mensen met een andere mening dan wij, die daar tijd in steken.” [1]

Ja. Stelt u zich toch eens voor dat mensen met een andere mening dan de wetgever de rechter vragen om ervoor te zorgen dat de Staat zich aan nationale en internationale wet- en regelgeving houdt. Dat wil toch niemand?

Politici hebben zich nooit zo al geërgerd getoond over moeizaam verworven burgerrechten wanneer die botsen met door hen gewenst beleid als in de laatste jaren. Vaker niet dan wel is het beperken of desnoods afschaffen van die rechten dan de knee-jerk reactie. De oerdrang om ongehinderd te kunnen doen wat men wil omdát men het wil is sinds de intrede van het New Public Management – het besturen van een land vanuit de optiek van effectiviteit en kostenbesparing in plaats van het te regeren – alleen maar toegenomen. Politici worden bovendien gedreven door scoringsdrang. Elke belofte – hoe belachelijk en abject ook – aan het electoraat die wordt waar gemaakt levert weer zetels op. Zo stelde voormalig VVD-Kamerlid Joost van Taverne dat: “De regering mag niet meer door de rechter in de wielen worden gereden als ze beloftes aan de kiezer wil uitvoeren” en diende een wetsvoorstel in om de bevoegdheid van rechters om de rechtmatigheid van wet- en regelgeving te toetsen aan hoger nationaal en internationaal recht te verbieden.

Overigens is niet het feit dat de rechter onjuiste beslissingen neemt het probleem, maar dat de overheid gezichtsverlies lijdt. Om dat te voorkomen hebben politici vrijwel alles over. Voor politici is er geen hoger doel, geen hogere autoriteit dan de vox populi, populisten doen graag geloven dat ‘het volk’ één wil en gedachte heeft, met één stem spreekt en dat de meerderheid ten aller tijden niet alleen gelijk moet krijgen, maar ook altijd gelijk heeft. Het doet er ook vaak niet toe of de gewenste maatregel zinvol is en het beoogde doel kán bereiken, noch wat de negatieve gevolgen er van zijn als deze maar tegemoet komt aan de ‘wil van het volk’ en het electorale eigenbelang. Recht, en vooral rechtspraak is echter geen kwestie van waan van de dag en tenzij de ‘wil van de meerderheid’ ondergeschikt is aan wet- en regelgeving is dictatuur van de absolute meerderheid nog steeds dictatuur. In een democratische rechtstaat zijn politici in de eerste plaats hun eigen begrenzer. Daarom zouden zij juist de – overigens door hen zelfgemaakte regels – die hen in de weg zitten juist moeten verwelkomen en beschermen. Maar men vindt het gemakkelijk om die op te heffen, te negeren of te omzeilen. Juist daarom is de rechterlijke macht zo cruciaal, want die staat dat niet toe.

De rechterlijke macht geniet in Nederland al jaren aanzienlijk meer vertrouwen dan de Tweede Kamer en de regering, zo blijkt uit continu onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau. Toch neemt de kritiek toe en Dijkhoff en Van Taverne zijn zeker niet de eerste, laat staan de enige, criticasters. Minister Opstelten van Justitie en Veiligheid vond dat de rechterlijke straftoemetingsvrijheid moest worden beperkt door het invoeren van minimumstraffen bij recidive. [2] Thierry Baudet [3] en Joost van Taverne [4] zouden graag zien dat de bevoegdheid van de rechter om wetten te toetsen aan verdragen wordt afgeschaft. “In Nederland is niet het parlement heer en meester over wetten, maar de rechter” klaagden zij. “Een rechtsstaat is geen rechtersstaat” stelde Baudet.

En Geert Wilders wilde een paar jaar geleden zelfs dat de onpartijdige, onafhankelijke, voor het leven benoemde rechter moest worden ontslagen ingeval deze “te lage straffen” oplegde, hoewel de PVV bij monde van Lillian Helder dat voorstel weer snel heeft ingetrokken. [5] Het siert Helder dat zij zich uitdrukkelijk distantieerde van dat voorstel en zulks terecht beschouwde als onaanvaardbare aantasting van de democratische rechtsstaat. Van Taverne betoogde dat met zijn voorstel tot wijziging van art. 94 Grondwet de rechterlijke macht werd ontheven van de taak om een toets aan te leggen die naar zijn aard onderdeel behoort uit te maken van het wetgevingsproces. Baudet was het volledig met van Taverne eens wat toch, zeker gelet op zijn voorliefde voor historie, wat eigenaardig is gelet op de alarmerende overeenkomst tussen de strekking van het voorstel van van Taverne en die van het abjecte en infame Toetsingsarrest van de Hoge Raad uit 1942. [6]

Het behoeve dan ook geen betoog dat deze kritieken, ondanks de ogenschijnlijke verdedigbaarheid ervan op het eerste gezicht kant noch wal raken.

Om te beginnen ís er hoe dan ook geen democratische rechtsstaat zonder rechterlijke toetsing van wetten. De taak van de rechter die hem in Nederland op grond van de Trias Politica is opgedragen is immers die van rechtspreker en rechtsvormer en door combinatie van die twee bewaker van de rechtsstaat. Volgens Montesquieu’s theorie dient de Staat immers zo ingericht te zijn dat de drie machten van elkaar gescheiden zijn en elkaars functioneren bewaken. In Nederland is de Trias Politica overigens hoe dan ook niet volledig vormgegeven zoals Montesquieu voor zich zag. Zo geldt dat de wetgevende macht niet strikt is gescheiden van de uitvoerende macht, omdat de uitvoerende macht – de regering – ook wetgevende bevoegdheden heeft in de vorm van Algemene Maatregelen van Bestuur en Koninklijke Besluiten. Sterker nog, in sommige gevallen omzeilt de regering de Staten-Generaal en gaat regelrecht tegen diens uitdrukkelijke wensen in door in plaats van bij een wet in formele zin een onderwerp bij AMvB te regelen. [7]

Ook geldt dat zelfs de lagere uitvoerende macht wettelijke voorschriften in het leven kan roepen in de vorm van gemeentelijke en provinciale regelgeving. Daar komt bij dat er al decennialang sprake is een vierde macht, het ambtelijk apparaat dat weliswaar formeel deel uitmaakt van de uitvoerende macht, maar ook steeds zelfstandiger is en zelfs een deel van de vervolgende en rechtsprekende magistratuur heeft overgenomen in het kader van punitieve bestuurlijke handhaving door de bestuurlijke boete en de strafbeschikking.

Anders dan de politieke weeklagers menen, is het gelet op de scheiding der machten niet alleen wenselijk en toe te juichen, maar simpelweg noodzakelijk dat wanneer de wetgevende en uitvoerende macht – om nog te zwijgen over de ambtelijke macht – over de schreef gaan deze worden teruggefloten door de rechter. De eerste regel van de democratische rechtsstaat is immers dat de macht van de Staat wordt beperkt door de wetten van het land. De constitutionele toetsing die de Tweede Kamer zou moéten uitoefenen blijft echter nagenoeg volledig achterwege. Sterker nog, die wordt zo sterk verwaarloosd dat Staatscommissie parlementair stelsel in 2018 voorstelde om niettegenstaande art.120 Grondwet een Constitutioneel Hof in te stellen waardoor weliswaar niet de lagere feitenrechter wetten in formele zin kon toetsen aan de Grondwet, maar deze wel konden worden voorgelegd aan het centrale Constitutionele Hof welke de macht zou moeten toekomen om een met de Grondwet strijdige wet te vernietigen. [8]

In de politieke discussie ontstaat zelden of nooit een dialoog over de betekenis van de grondwet voor het onderwerp van debat’, stelde oud-Minister van Justitie Hirsch Ballin. ‘Er heerst een soort constitutionele stilte. Als een Kamerlid de grondwet al noemt, dan doen andere Kamerleden en de regering er doorgaans het zwijgen toe.’ [9] ls een wetgever opzettelijk de belangrijkste wet van het land, de Grondwet, aan zijn laars lapt en opzettelijk de boven nationale wetten gaande internationale mensenrechtenverdragen bewust en niet zelden opzettelijk schendt [10]; heeft de rechter geen andere keuze dan hard en duidelijk corrigerend op te treden. Om met oud- nationaal Ombudsman Alex Brenninkmeijer te spreken: “Als de politici binnen onze democratische instituties – de 225 leden van de Eerste en Tweede Kamer – hun kritische controlerende taken onvoldoende vervullen, dan komt de goede werking ons constitutionele systeem onder druk te staan. Wat is daarvan de consequentie? De democratische rechtsstaat treedt dan in het kader van checks and balances corrigerend op: de rechter corrigeert de wetgever.”  [11]

Daarbij geldt dat de rechter, juist omdat deze anders dan de wetgevende macht niet democratisch is gekozen er juist is om niet zijn oren gedienstig naar de wil van de samenleving te laten hangen. Vanzelfsprekend is de democratie een groot goed, maar zoals Socrates en velen na hem hebben verklaard is democratie ook niet zaligmakend en is een te ver doorgevoerde democratie zelfs schadelijk. Niet onterecht zegt men wel dat de democratie zijn eigen grootste vijand is. Als elke schreeuw in de samenleving even hard mee zou tellen, zou er geen uniform bestendig beleid kunnen worden gevormd, zou er geen recht kunnen worden gesproken en zou de samenleving uiteindelijk uit elkaar vallen. Een land kan niet worden geregeerd door al haar inwoners en evenmin kunnen al haar inwoners gezamenlijk rechtspreken.

Er is in Nederland bewust gekozen om burgers geen deel te laten nemen aan de besluitvorming in de rechtspraak, laat staan de geldigheid van uitspraken afhankelijk te stellen van dier goedkeuring. [12] Overigens doen rechters het blijkens onderzoek helemaal niet zo slecht als vaak wordt geroepen. [13] Rechters en leken leggen bijvoorbeeld bijna even veel gevangenisstraffen op. Weliswaar zijn de gevangenisstraffen van leken doorgaans zwaarder, maar ook leken kiezen blijkens herhaald onderzoek veel vaker voor een taakstraf dan voor een gevangenisstraf. Als rechters gevangenisstraf opleggen, zijn hun mildste oordelen juist strenger dan leken. Leken leggen wel veel vaker een geldboete op dan rechter, terwijl ironisch genoeg de meeste verdachten een geldboete minder erg vinden dan een taakstraf.

Vanuit een democratisch oogpunt is het feit dat mensen mondiger worden op zichzelf een positieve ontwikkeling. Er is echter een verschil tussen mondigheid en kennis van zaken. De burger moet soms tegen zichzelf worden beschermd. Het is bijvoorbeeld prachtig om te roepen dat harder moet worden opgetreden tegen criminaliteit en dat politie en Justitie meer bevoegdheden moeten krijgen, maar die bevoegdheden beperken wel de rechten en vrijheden van álle burgers en veel eerder dan mensen denken. Zo geldt dat de Wet OM-afdoening – waarbinnen niet de rechter, maar de Officier van Justitie een sanctie oplegt – heeft geleid tot een vervolgingspraktijk waarin in veel gevallen wordt gekomen tot veroordeling en strafoplegging in zaken waar de rechter zou zijn overgegaan tot vrijspraak.[14]

Hoewel het gelukkig om een klein deel van de bevolking gaat dat een hetze voert tegen de rechterlijke macht is dat deel nog steeds te groot vooral omdat dat deel onder de aanvoering van demagogische populistische politici radicaliseert en die politici die ontwikkeling zorgvuldig cultiveren. Zo weeklagen Wilders en zijn medestanders zonder enig bewijs voor hun narratief, al jaren over “linkse D66-rechters” die de politieke besluitvorming en uitvoering van beleid saboteren. Overigens bestaat er geen enkel bewijs dat rechters in overwegende mate lid zijn van of stemmen op D66, noch dat dit ook enige wijze wordt gereflecteerd in hun uitspraken, want bij het opplakken van het bij wijze van een ad hominem argument opplakken van het D’66 etiket vergeet men – voor zover men dat al wist – dat de overheid nog steeds het overgrote deel van de tegen deze gevoerde zaken wint. Wilders en zijn geestverwanten negeren vooral dat de rechter steeds vaker wetgeving en overheidsbeslissingen onderuithaalt om de simpele reden dat de kwaliteit van wet- en regelgeving in escalerend tempo achteruit vlíegt. De hand over hand toenemende kennelijke onrechtmatigheid van een groot deel van het overheidsoptreden is bekend aan iedereen met ook maar een fractie aan juridische kennis, maar dat sluit de meeste populistische demagogen uiteraard uit.

De klachten over de lastige rechter zijn overigens niet nieuw en ook niet uniek voor Nederland. In totalitaire landen is de rechterlijke macht normaliter het eerste instituut van de rechtsstaat dat sneuvelt. In Polen werd de rechterlijke macht onder het regime van de PiSpartij monddood en vleugellam gemaakt, hetzelfde geldt in Rusland. In Amerika roepen Trump en Musk om het hardst dat ‘fake’ rechters moeten worden afgezet en dat de president boven de wet staat en in Israël wilde de – net als Trump van diverse strafbare feiten en machtsmisbruik verdachte – Netanyahu de macht van de rechter vergaand inperken. Want politiek is macht en macht veracht alles wat haar intenties belemmert. Bovendien is het voor politieke populisten in de politiek veel gemakkelijker en veiliger om de schuld van hun noodzakelijke nederlaag bij de rechter neer te leggen dan de boezem in eigen hand te steken en mans eigen fouten toe te geven vooral omdat hun even ignorante als malcontente achterban hen toch wel braaf nabauwt.

Een sprekend voorbeeld hiervan is de felle kritiek op het vonnis van de voorzieningenrechter van de Rechtbank Den Haag van 20 februari 2025 [15] waarin deze – overigens volkomen terecht – het door de Minister van Asiel en Migratie opgelegde inreisverbod aan drie islamitische sprekers die door haar waren aangemerkt als extremistisch haatpredikers vernietigde. Onmiddellijk na deze uitspraak klommen Wilders en Minister in hun pen om geluid te geven aan hun frustraties over de rechter in kwestie terwijl zij, noch de niet juridisch geschoolde Minister van Justitie en Veiligheid ook maar één woord hebben gewijd aan het overheidsfalen dat dát de enige oorzaak is van de aan het adres van de rechter en zijn gezin geuite dreigementen. Want uiteraard lieten zowel Wilders als Ministers Faber en van Weel achterwege dat in het namens de Minister van Asiel en Migratie gevoerde verweer tegen het verzoek on het inreisverbod te vernietigen de overheid zélf aan de rechtbank had voorgehouden dat de door haar om advies gevraagde Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid had verklaard dat de sprekers niet konden worden aangemerkt als extremisten en dat niet werd voldaan aan de voorwaarden van het inreisverbod. Maar kennelijk had de rechter in hun ogen voorbij moeten gaan aan het volledig ontbreken van enig concreet bewijs en gewoon moeten doen wat zij en Wilders wilden louter omdat zij een afkeer hebben van moslims en de islam. Persoonlijk kan ik de beslissing van de rechter echter uitsluitend toejuichen.

Intussen geldt dat het om al deze redenen niet alleen wenselijk, maar noodzakelijk dat de rechtspraak op een grotere afstand staat tot de man of vrouw op straat dan de democratische gekozen wetgevende of de aan de wetgevende macht verantwoording verschuldigde uitvoerende macht en waar nodig kritisch is op de politiek en door deze genomen besluiten. Politici zouden dat moeten respecteren, in plaats van wetsvoorstellen te in te blijven dienen om die de afstand juist kleiner maken louter om een mooie sier te maken bij het electoraat.

Rechters zijn uiteraard net zomin onfeilbaar als wie dan ook en het rechterlijk systeem is wellicht niet perfect. Ook hoeft het men ook niet altijd eens te zijn met een uitspraak. Echter, om recht te spreken, vooral door het doen van naar verwachting onpopulaire, maar nodige, uitspraken is integriteit, moed en een rechte rug nodig, vooral wanneer men doorgaans daarvoor in de publieke en politieke opinie wordt gekruisigd. Daarom verdient de rechterlijke macht alle denkbare morele en feitelijke steun. Want in een tijd waarin die eigenschappen nauwelijks nog voorkomen bij politici komt de bescherming van de burger in Nederland nog altijd bij uitstek van de rechterlijke macht, daarom zeg ik vol overtuiging: Lang leve de rechter!

[1] Leeuwarder Courant, 23 november 2019.
[2] Kamerstukken II 2010/11, 32 417, nr. 14, p. 33.
[3] https://politiek.tpo.nl/2013/11/30/hoera-joost-taverne-vvd-meer-toetsing-maar-geen-toetsing/
[4] Kamerstukken Tweede Kamer 2011/12, 33359 (R 1986). Memorie van Toelichting, pag. 3
[5] https://www.linkedin.com/post/edit/6614468532275150848/
[6] Hoge Raad 12 januari 1942NJ 1942/271 (Toetsingsarrest)
[7] NRC Handelsblad 2 feb. 2015 Teeven zet bezuiniging rechtshulp door
[8] Lage drempels, hoge dijken, Democratie en rechtsstaat in balans Eindrapport van de staatscommissie parlementair stelsel Boom – Amsterdam 2018, ISBN 9789024426690 nur 680
[9] Het recht dient om de macht te beteugelen, De Groene Amsterdammer 5 maart 2014
[10] Rechtbank Haarlem 15 september 2008, ECLI:NL:RBHAA:2008:BF1754
[11] Stikstof en Groninger Gaswinning: Een nieuwe rol voor de bestuursrechter? De Hofvijver, Montesquieu Instituut, 25 november 2019
[12] De burger als rechter: Een onderzoek naar geprefereerde sancties voor misdrijven in Nederland, onderzoek Nederlands Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving (NSCR) en de Radboud Universiteit Nijmegen op verzoek van het Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum (WODC), met medewerking van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS).
[13] Rechtstreeks 2007 nr. 1 Leken en rechtspraak: moet, mag en wil de burger meedoen? ISSN 1573-5322.
[14] Beschikt en gewogen, over de naleving van de wet door het openbaar ministerie bij het uitvaardigen van strafbeschikkingen, Een rapport van de procureur-generaal bij de Hoge Raad in het kader van het in art. 122 lid 1 Wet RO bedoelde toezicht G. Knigge C.H. de Jonge van Ellemeet Den Haag 2014.
[15] Rechtbank Den Haag 20 februari 2025 ECLI:NL:RBDHA:2025:2566, ECLI:NL:RBDHA:2025:2567 ECLI:NL:RBDHA:2025:2568


Dit artikel is overgenomen van anti-populista. Artikelen op dat blog worden geschreven als bijbaan, dus mocht je het stuk waarderen kun je dat ook financieel laten blijken via deze link.

Rijnmond - Nieuws

Het laatste nieuws van vandaag over Rotterdam, Feyenoord, het verkeer en het weer in de regio Rijnmond

Hond Flos schrikt en rent dwars door centrum over Erasmusbrug, baasje blijft radeloos achter

Als hond Flos woensdagochtend met zijn baasje door het centrum van Rotterdam loopt, klinkt plotseling een hard geluid van een vrachtwagen die voorbij rijdt. De viervoeter schrikt, trekt zich los en rent in paniek weg van zijn baasje. Flos rent kilometers ver weg terwijl zijn baasje radeloos achterblijft.

Australian Darter

Patricia Woods has added a photo to the pool:

Australian Darter

The Register

Biting the hand that feeds IT — Enterprise Technology News and Analysis

Lord of the Rings director Peter Jackson backs plan to do a Jurassic Park on extinct birds

New Zealand’s Giant Moa stood over three meters tall but were easy prey

Researchers from New Zealand will try to revive extinct birds, with help from Colossal Biosciences and film-maker Sir Peter Jackson.…

thexiffy

Last.fm last recent tracks from thexiffy.

Real Estate - The Bend

Real Estate

Anil Dash

A blog about making culture. Since 1999.

Sly Stone and the Scariest Show Ever

I don't think I've ever felt more tension in the room during a live performance than when I was standing five feet in front of Sly Stone, in a room that felt like a powder keg ready to blow. And I don't think I've ever seen a room feel greater relief than watching him tear into "Thank You (Falettinme Be Mice Elf Agin)" and feeling the frustration, anger, and resentment of everyone around him melt away from the sheer force of the joy and pure undeniable propulsive funk of that song. There's no wonder why it's one of my favorite songs of all time. And there's no better example of the power of Sly's gift.

There aren't many of us who are still young enough to have our hearing who can tell a story about seeing Sly Stone perform live; I'm lucky to be one of those few, despite the fact that I saw Sly play well into the era when he was notorious for showing up late and flaking out early. Just that evening, he'd shuffled off stage mid-set at an earlier performance, leaving a disgruntled crowd warning us not to expect too much from the show we were about to see.

By the time I'd parked in front of the stage, I got to watch the band come out and start vamping on their first song, drawing out the instrumentals and very obviously looking around to see if Sly was going to come out to join them. They began singing parts of the set without him, visibly frustrated and unsure whether he’d show up at all. The tension built over an almost-unbearable 15 minutes — and that was after the show had started almost 90 minutes late. By the second song of the set, those of us up front could see Sly just offstage waiting in the wings, bowed over in a way that suggested he was probably a little too frail, a little too... something to put on a show that night.

They stretched out the first two songs as long as they could, and it was easily the angriest, most anxious on-stage presence I've ever seen at a live show. It felt like the band was ready to go over and kill Sly if he didn't come out immediately. They began "If You Want Me To Stay", one of my favorites in the entire Family Stone catalog. And Sly stepped out.

After a few hesitant notes, he was instantly in full voice. It was like a switch had been flipped on. They moved into "Thank You", and Sly nailed every note. I locked eyes with him during the song — I was close enough to be able to see his eyes through his shades thanks to the bright stage lights — and he looked as alive, as thankful as a man half his age. the reports from that night capture the energy.

Thankful and Thoughtful

"Thank You" is a song that's somewhat central to my entire understanding of popular music. Being born well after the song was released, my entry point to the track was its sampling in Janet Jackson's "Rhythm Nation". That song's evolution from anthem into a bittersweet reference point for Janet's own complex reckoning with the legacy of its message felt like a perfect reflection of Sly's own legacy.

As I got to talk about with Jimmy Jam (who's casual overhearing of "Thank You" at a restaurant prompted its inclusion in "Rhythm Nation") recently, Sly was both that person who could tell everyone to "Dance to the Music" and that person who could answer Marvin's plaintive question of "What's Goin' On?" with the simple, and accurate, statement that "There's A Riot Goin' On". And "Riot" is an album that ends by revisiting this very song, this time with a churning groove that swaps the high-energy funk for deep, rumbling blues. Just as Janet answered "Rhythm Nation" with "Shoulda Known Better", and Sly answered Marvin, here Sly answers himself by thanking Africa.

But in every case, this is the thing Sly did — transforming the energy around him into its mirror, showing us how closely the best of us lives adjacent to the worst of us. So much of the narrative in the decades since his greatest triumphs in popular culture have framed Sly as having been "consumed by his demons" or other such clichés. This is why I was so grateful that I got to watch a few brilliant folks fight and sweat for years to bring together Sly Lives! and not just do justice to the power and impact of Sly's legacy, but to have done so while he was hear to see it.

Because what Sly could always do, with his music, and with his mere presence, was what he did that night when I watched him on stage. He took every bit of the anger and resentment and uncertainty in that room, even the frustration from his own family members standing beside him on that stage, and channeled the simmering tension that had been threatening to boil over.

And Sly instantly turned that flash point into something transcendent. Something lasting. Then he said thank you.

In Time

I can't measure the impact that Sly has had the way I see the world. I can't even count just the number of Sly songs that I had the good fortune to hear Prince play live. The very first thing I ever wrote for this blog, towards the end of the last century, was about seeing a Prince aftershow — with half of the Family Stone in the band, and how I got to meet the horn players backstage after the show. Most of my life has happened since that night, and yet I still remember feeling like a door had opened to something new. Maybe it had.

It's hard to explain what Sly Stone was in a contemporary context. We have witnessed the ascendence and current dominance of a decades-long effort to dismantle the vision of racial and gender harmony that Sly invented and advanced in popular culture. But they only fought back against because he kicked that door open almost single-handedly. It's impossible to explain to today's world that there wasn't music made with drum machines on the radio before Sly. But we all dance to a soundtrack descended from his beats. He said to dance to the music, and we do. For all his flaws and foibles, this was a brave man. He changed things. There is a riot going on. Every single one of the greatest artists of the decades since simply could not have done what they did if Sly had not done what he had done. Que sera, sera.

And that man was funky.

The Crafters of “Andor”

It's hard for me to articulate just how much I love "Andor", the best Star Wars entertainment of at least this century, and maybe ever. Tony Gilroy's long been a favorite of mine (friends will know that I need very little prompting to wax rhapsodic about Michael Clayton, his greatest film) so it was no surprise that I would be inclined to like the show. But when it turned out to be a deeply ruminative, unabashedly anti-fascist show with lavish production design and a recurring fixation on supply chains, it's like it was crafted specifically to appeal to me personally.

There are lots of analyses of the show online, some fairly sophisticated, but too many suffer from being fairly facile as online fandoms have been trained to pursue "find the reference to the wiki lore!" rituals, and so they struggle to deal with a thematically rich work that is plainly indifferent to fan service. It also emphasizes just how unlikely it is that this series exists at all, striking such a different tone from anything else in the franchise, being given such an extravagant budget, and being allowed to challenge its audience in a way that no major studio has ever allowed a top-tier blockbuster cinematic universe to do.

If there's one thing Star Wars fans love, it's hating Star Wars, and so the only way we can ever truly praise a Star Wars work is by implicitly insulting all of them, usually in one of these two ways: This is Star Wars for adults! This is Star Wars for people who don't like Star Wars! Sure, it's those things, and it's genuinely good prestige TV (I say that as someone who generally despises prestige TV), but it's also good Star Wars) and I am not a person prone to "guilty pleasures"; I find no shame in enjoying a franchise that is enormously popular and that's been a fun form of entertainment in movies and shows and video games and toys since I was a kid.

Wither DVD Extras

But what has been a wonderful surprise is discovering that so many of the brilliantly talented artists behind "Andor" have participated in deep, thoughtful conversations about their work on the show. They've gone into deep detail about their artistic choices, and even discussed the directions that they weren't able to explore. On these kinds of streaming shows, there are always plenty of interviews with the cast that take the form of a typical press junket, and "Andor" has those, but they take the typical conventional form, and are not particularly interesting even though the actors are brilliant.

Fortunately, though, there are also a rich set of interviews with the creators responsible for aspects of production like the sound design, stunt choreography, set decoration, and writing — even Tony Gilroy himself talking about the combinations of writing and showrunning of the series. It is just an extraordinary glimpse at what it took to make the work. I grew up watching the "behind the scenes" documentaries that a generation of us pored over in the 80s and 90s as Star Wars fans before the DVD era. We felt like we'd won the lottery when DVDs arrived and suddenly studios felt like they had to expand their releases with an accompaniment of bonus material to entice fans to buy a copy of their favorite films. In the era before fan wikis and online fan culture in general, this was the only peek at how people made the creative work we were inspired by, in the same way that we would obsess over the liner notes on a favorite album.

Now it's as easy as a few clicks, and it is no surprise that the people who made "Andor" are also wonderfully articulate about how and why they made their choices while creating the series. If you enjoyed the show as much as I did, set aside some time and listen to how people who are operating at the very top of their game can make something amazing that reinvents a familiar universe after almost half a century.

(Spoilers) Creator Interview Videos

Tony Gilroy recaps the writing and structure of season two (and the overall story) of Andor.

The stunt coordinator and stunt doubles of Andor walk through the brutal climactic fistfight from the end of season two.

The cinematographer, production designer, and costume designer of Andor discuss season one of the show. (It's a long interview, here's a brief excerpt about the minimalist design in the show.) This is another good audio-only interview with Luke Hull and Michael Wilkinson, the production designer and costume designer.

The sound designer/sound editor and dialogue/ADR supervisor of Andor explain the sound design of season two.

The set decorator of Andor discusses the set decor of season one.