
Van alle genres, en dan tellen we wraakporno en onthoofdingsfilmpjes mee, is de festivalrecensie misschien wel onze minst favoriete, maar het is wel een belangrijk cultureel fenomeen, want na ieder binnenlands festival van enige statuur pakken de dagbladen er flink mee uit. Elke keer weer hetzelfde soort prullariaproza van vadsige volwassen mankinderen met hangtietjes en een bucket hat, die er niet voor terugdeinzen volkomen debiele dingen als 'liedjesplaat' op te schrijven. (Maar ja, wat weten wij nou weer, wij schrijven ook maar zinnenartikelen voor een contentwebsite). Heel leuk dat je van je werk je hobby hebt gemaakt maar misschien kun je nu het je werk is stoppen het als een hobby te benaderen. Afijn, het malle van dit verschijnsel is natuurlijk dat festivals helemaal niet leuk zijn om over te lezen als je er niet was, en dat het niets toevoegt om erover te lezen als je er wel was, niet in de laatste plaats omdat de hyperparticuliere beslommeringen van de gemiddelde popjournalist weinig tot niets zeggen over hoe gewone mensen die ergens komen om een leuke tijd te hebben het hebben beleefd. De festivalrecensie is even zinloos als de winkelcentrumrecensie; dat de eerste wel geschreven en gepubliceerd wordt en de tweede niet heeft meer te maken met de auteurs dan met (theoretische) lezers.
Hoe dan ook, we zoomen even in op Trouw, de Volkskrant en NRC, die alle drie een "verslaggever" naar Down the Rabbit Hole stuurden, te beginnen bij de eerste alinea's, van oudsher hét moment om de lezer, zoals ze dat op de HBO-opleiding journalistiek zeggen, het verhaal in te trekken.
Trouw

Man ontdekt modder op muziekfestivals. Informatief!
Volkskrant

Mooi en goed. Er is klaarblijkelijk een breed grindpad dat dienstdoet als boulevard, belangrijke informatie om over te beschikken. Als je daar zou lopen, wat wij dus niet doen maar de scribent van dienst wel, heb je klaarblijkelijk aan je linkerkant een meer en aan je rechterkant allerlei podia. Onduidelijk is of één daarvan het Hotot-podium is, misschien ligt dat wel in het meer. Overigens is sowieso onduidelijk wat een Hotot-podium precies is, maar dat blijkt vast later.
NRC

Een prikkelende alinea, die zoals het goede kunst betaamt meer vragen oproept dan beantwoordt. Is dit dan goed nieuws voor bezorgde konijnen? Welke andere festivals zijn feeëriek, en welke juist niet? Is het ook een leuk festival voor brave borsten die niet zondigen? Wat heeft de auteur zoal op zijn kerfstok? Is een festival wel een plek om je zonden van je te laten afspoelen, of is het juist een plek om er ongestoord op los te zondigen?
Hoe dan ook, we slaan de middenstukken even over wegens ondraaglijke OOR-taal. Over naar de slotalinea's:
Trouw

Aha. Op een uitverkocht muziekfestival stonden erg veel mensen naar een van de hoofdacts te kijken. Aan het einde van het concert werd er geapplaudisseerd. Het is duidelijk dat we hier met de Pieter Zwart van de popjournalistiek van doen hebben, deze knaap ziet en doorgrondt dingen die anderen ontgaan. Heel knap.
Volkskrant

Er traden zowel gevestigde als minder bekende acts op. Staat genoteerd.
NRC

Hartstikke leuk om die zorgeloze konijntjes weer op te voeren. Minder enthousiast zijn we over het gebruik van het woord 'letterlijk' in relatie tot de actualiteiten. Aangezien de actualiteiten een abstract en ongrijpbaar fenomeen zijn, is het onmogelijk er "letterlijk" schijt aan te hebben, wat ergens schijt aan hebben ook precies moge betekenen. Wij vegen in ieder geval letterlijk onze reet af met de slijpsteen voor de geest.
Conclusie
Letterlijk nul ballen. HOU ERMEE OP!!