Een nieuw wetsvoorstel geeft ons een oude heksenjacht. We gaan “crimineel” geld afpakken, zonder die “criminelen” te veroordelen in een strafproces. Echte criminelen zijn in totale extase, er zijn meer gewone mensen dan criminelen, dus deze maatregel treft vooral mensen die niks misdaan hebben, criminelen calculeren deze “heffing” in.
Exact deze denkfout gaf ons de kinderopvangtoeslagenaffaire waar fundamentele mensenrechten zoals bezit, onschuldpresumptie, juridische bijstand en een eerlijk proces loslieten in het kader van efficiëntie, minimale transparantie en als overheid niet te hoeven werken aan onderzoek, dossieropbouw en de rest van onze strafrechtketen.
Wie verdacht is, raakt onder deze nieuwe regels zijn bezit kwijt, en moet maar jarenlang tegen de staat procederen om het terug te krijgen. Criminelen zetten daar een paar dure advocaten op, die toch hebben genoeg kasstroom. Normale mensen hebben daarvoor geen geld, tijd of energie, maar de stampij die ze gaan maken geeft zand in de machine.
Fraudeurs werden in de kinderopvangtoeslagenaffaire eveneens nauwelijks vervolgd, terwijl deze fraude te volgen was via bankafschriften, Bulgarije is lid van de EU sinds 2007 en moet dus meewerken aan rechtshulpverzoeken. Onze minister vond het te veel werk en die twintig jaar oude waanzin zien we in dit wetsvoorstel weer helemaal terug.
Ambtenaren kregen het niet voor elkaar om genoeg onderzoek te doen om een normale pakkans te realiseren. Vanuit politieke druk en scoringsdrift gingen ze over tot ongefundeerde besluiten, mensen moesten maar in bezwaar, dit bezwaar werd ongelezen afgewezen en bij de rechtbank hield de liegende fiscus stukken achter.
Ambtenaren zijn nooit aangesproken op hun werkweigering, discriminatie, valsheid in geschrifte en andere delicten die op industriële schaal plaatsvonden om werkende minima financieel en fiscaal te kopschoppen. Of je nu kijkt naar fraudeurs, ambtenaren of slachtoffers, je ziet elke keer geen rechtspraak en geen rechtsherstel. (PDF)
Ouders missen vijf jaar na de val van Rutte3 nog steeds hun kinderen. (PDF) Ouders die niets hebben misdaan, niets ten laste zijn gelegd en nooit een dossier of proces hebben gehad, zijn hun kinderen, relatie, huis, bedrijf, baan en bestaan kwijt. De gevolgschade loopt in de tonnen. De eerste berekeningen duren jaren, de rechtszaken nog langer.
Het toeslagencircus op basis van onderzoek, bewijs en eerlijke rechtspraak correct uitvoeren was zogenaamd te veel werk, het herstellen van blinde razzia’s en represailles blijkt een miljarden verslindende monsterklus die nooit goed zal komen. Slachtoffers krijgen hun leven niet terug, van fraudeurs en ambtenaren verjaren hun delicten.
Het OM meldde gisteren trots dat ze een compleet andere fraudezaak uit 2006 tot 2009 hebben “opgelost” door 82 miljoen euro af te pakken en 3,4 miljoen euro boete op te leggen. Het kan wel! De daders zijn te oud, ziek of dood voor een proces en ontlopen zo een celstraf. Ze hebben negentien jaar geleefd als God in Frankrijk, hun misdaad loont.
Nederland zette in Thailand Johan van Laarhoven neer als de grootste drugsbaron ooit, terwijl hier softdrugs legaal verkocht werd en er een gangbare fiscale discussie was over de hoogte van de contante omzet, winst en belastingafdracht. Hij verloor vijf jaar van zijn leven, zijn gezondheid, gezin en bedrijf. De schade loopt in de tientallen miljoenen.
Het OM procedeerde vier jaar lang tegen Marco Borsato, naast een aangifte lag er een boeket van verdachte omstandigheden dat het OM graag in samenhang had verheven tot steunbewijs, de rechtbank schoot dit hard af. Het bonnetje van het echtpaar Knoops loopt in de miljoenen, dat is exclusief de schade van Marco Borsato en zijn bedrijven.
Het OM is door deze prestigieuze mediageile zaken niet toegekomen aan wekelijkse aanrandingen en verkrachtingen. De pakkans ligt op minder dan een half procent, vrouwen zijn vogelvrij, “jongeren” ervaren dat alles mag en dit wordt gemarkeerd in onze geschiedenis als #MeToo en #WijEisenDeNachtOp. Deze schade is niet te overzien.
Zelfs de langste reis begint met een enkele stap. De grootste multinationals zijn ooit begonnen als zelfstandige zonder personeel. Die eerste fase wordt onduidelijker, er is steeds meer technisch, juridisch en fiscaal advies nodig om een eenmanszaak te starten. Onze politiek laat het aan de rechter om achteraf hun wetgeving uit te leggen.
De vraag blijft wie er een schijnzelfstandige is; is dat de voormalige uitkeringstrekker die met zijn verse mini-bedrijfje een klasje of een stukje zorg opvangt, of is het de flexibele kracht die vaak genoeg koude acquisitie moet doen om aan genoeg werk te komen? Het praktische verschil tussen de zoveelste sollicitatie en de zoveelste offerte is flinterdun.
Een uitzendkracht loopt ook risico over te weinig opdrachten, eerst moet het spaargeld op, van de bijstand valt niet te leven, het verzamelinkomen of jaaromzet zijn niet vooraf in te schatten, waardoor toeslagen standaard in de soep lopen. Zeker bij kleinschalige ondernemers, seizoensarbeiders of mensen die inspringen in de kerstchaos.
Mensen in de flexibele schil met behapbare opdrachten voor startende ondernemers, korte arbeidscontracten of uitzendconstructies, weten niet wat ze kunnen verwachten. Proefprocessen moeten de wet gaan uitleggen, tot die tijd tasten ondernemers, accountants en advocaten in het duister, alleen boetes zijn een jaar uitgesteld.
De Hoge Raad en Raad van State kunnen pas richting geven als mosterd na de maaltijd. Mensen moeten dan over jaren extra belasting en boetes betalen, of ze krijgen tonnen terug. Deze juridische experimenten van onze overheid beginnen langzamerhand nogal kostbaar te worden in ontwikkeling, uitvoering, juridische strijd en herstelprocessen.
Het politieke ideaal om koopkracht en gedrag tot in centen en procenten bij te sturen eindigt in onuitvoerbaar micromanagement, dat bol staat van menselijke fouten en kwetsbaar is voor fraude. Deze wetgeving blijkt te complex voor complete ministeries, hoe gaat een alleenstaande ouder dit correct invullen als de kinderen slapen!?
Onze overheid heeft simpele wetten harder nodig dan wij.
